Om maar te beginnen met een disclaimer: nee, dit blogje is niet het resultaat van een goed voornemen om “meer te gaan bloggen in 2015”. Maar hij zou aardig passen tussen mijn wel bestaande goede voornemens die even vaag geformuleerd zijn. “Meer lezen” is er bijvoorbeeld zo een. Het is natuurlijk wel gemakkelijk. Hoe vager je voornemen is, des te minder hoef je je uiteindelijk te verantwoorden. Relativisme pur sang, eigenlijk. Tegenwoordig lijkt het hebben van goede voornemens rond Nieuwjaar sowieso minder populair. “Je kunt immers het hele jaar door goede voornemens hebben”. Ik moet toegeven dat ik daar onbewust een beetje in mee ben gekabbeld.
Maar eigenlijk moet dat dus niet kunnen. Bij elk project, zelfs bij elke vorm van communicatie moeten ‘voornemens’ glashelder worden geformuleerd. Het heten dan geen voornemens meer, maar doelstellingen. En hoe scherper en onderbouwder deze geformuleerd worden, des te meer kans van slagen het project heeft. Ook op organisatieniveau zijn ‘goede voornemens’ te onderscheiden. Deze laten zich in managementtaal uitdrukken in termen als verandermanagement en reoganisaties. Vaakgehoord is de verzuchting dat 70% van alle organisatieveranderingen mislukken. Met name geplande cultuurveranderingen willen meestal niet lukken (Ten Have en Janssen, 2009).
Met deze gedachten liep ik rond toen ik vandaag ineens stuitte op deze blog van Reint-Jan Renes. Op treffende en originele wijze gaat hij wetenschappelijk in op psychologisch onderzoek bij goede voornemens. Herkenbaar is de conclusie dat goede voornemens zonder voelbare consequenties amper standhouden. Opvallend vind ik de conclusie dat “mensen soms hun eigen gebrekkige wilskracht erkennen en dan ook bereid zijn zichzelf te beschermen tegen de verleidingen om hen heen. Vanuit een realistisch zelfbeeld zijn ze eerder bereid een situatie te creëren waarin het gemakkelijk is het goede te doen.”
Dat is een interessante gedachte als we bezig zijn met onze projecten, organisatieveranderingen en natuurlijk met onze persoonlijke voornemens: een realistisch zelfbeeld. Renes maakt duidelijk dat alleen wilskracht onvoldoende is. Deze moet gefaciliteerd worden. Dat betekent niet alleen vinger aan de pols waar het project uitgevoerd wordt, maar bij tussentijdse evaluaties steeds bedacht zijn op de risico’s die voortvloeien uit de eigen kwetsbaarheid.
Vooruit dan. Ik zal dit blogje eindigen met een voornemen. Voortaan formuleer ik ze SMART en faciliteer ik ze door anderen er bij te betrekken 🙂
Geef een antwoord